A verdade, eu non
coñezo a ninguén que non ame a Baroña. Nestes
longos días de finais da primavera, a Punta do Castro latexa axudada polos corazóns das dez persoas
que levamos dous meses parapetadas no seu colo, pero tamén polo espírito dos
milleiros de persoas que se achegan cada ano a gozar no seu seo. Coidar dela non
é un traballo calquera, e nunca o vimos así. Por iso non me gusta falar de
“mantemento” ou “acondicionamento”, palabras funcionais que non lle fan
xustiza. As labores de reposición de elementos caídos e de roza de vexetación,
como os que levan facendo estas xornadas, non só a fan máis fermosa e
atractiva, senón que axudan a que os visitantes a respecten e a mimen, como a unha
vella dama da Idade do Ferro que chegou ata nós para quedarse.
Observen agora o
xeito de entrar que ten este grupo de alumnos dun colexio da Coruña, vestidos
todos co uniforme amarelo das clases de ximnasia, tal e como manda a xornada
lúdica ao aire libre. Entraron en orde e fixeron a visita guiada, respectaron
os itinerarios, ficaron abraiados polos restos, … pero berraron, disfrutaron e riron como os que máis. Vista de novo esta
foto, e tendo en conta o sen parar de excursións escolares que se achegan ao
castro por estas datas, lembro aquela luminosa resposta que me deu Miguel,
restaurador bregado en centos de batallas de campo, cando, na primeira campaña
daquel marabilloso verán de 2012, quixen saber si as visitas masivas de rapaces
podían complicar a restauración dun xacemento tan complexo. “En absoluto, Tito.
Isto é o mellor que nos podía pasar, traballamos para eles”.
No hay comentarios:
Publicar un comentario